Jak przeprowadzić skuteczną terapię?

W tym miejscu chciałabym zwrócić uwagę na pewne aspekty może nie do końca wyjaśnione w poprzednim artykule. Punkt wyjścia jest taki sam – wywiad, a następnie badanie, mające na celu ustalenie czy mamy do czynienia z hiper- czy z hipomobilnością stawów kręgosłupa.
Druga sprawa – równowaga mięśniowa; w przypadku dyskopatii lędźwiowej przede wszystkim trzeba mieć na uwadze ewentualne skrócenie ścięgien podkolanowych, ograniczenie zgięcia i wyprostu w stawie biodrowym oraz, co się z tym wiąże, nadmierne napięcie mięśnia biodrowo – lędźwiowego. Jednym słowem niejako modułem, którego funkcje należy doprowadzić do standardów fizjologicznych, jest "kręgosłup lędźwiowy – miednica – kończyna dolna".
W postępowaniu terapeutycznym warto pamiętać o kilku zasadach ogólnych: indywidualizacja, praca w zakresach bezbólowych, poprawa gibkości, wytrzymałości i siły mięśniowej oraz ćwiczenia poprawiające stabilność segmentarną dysku. Jako że ten typ ćwiczeń został omówiony ostatnio, indywidualizacja wynika z przeprowadzonego badania, a co to jest praca bez bólu każdy wie, skupię się na pracy mięśni tułowia.