Przyczyny

Stopień aktywności fizycznej pacjentów ściśle koreluje z problemami neurologicznymi (stopień niedowładów mięśniowych, ból kręgosłupa, dodatni objaw Laseque'a), stanem funkcjonalnym pacjentów oraz sprawnością ruchową. Co ciekawe, badanie poziomu depresji pacjenta pozwala trafnie ocenić jego przyszły poziom aktywności zawodowej – według rozmaitych publikacji osoby z niewielkimi objawami depresji lub bez takowych, stanowią najliczniejsza grupę powracających na stanowiska pracy. To nie wszystko! Porównując „powracaczy” i „niepowracaczy” pod względem wyników badań obrazowych (RTG, TK, mielografia) nie stwierdza się istotnych różnic (oczywiście, nie opieram się w tym twierdzeniu na wszystkich badaniach świata), natomiast są one bardzo wyraźne jeśli by skonfrontować takie kryteria jak poziom problemów osobistych i rodzinnych oraz jakość stosunków w miejscu pracy i zadowolenie płacowe. Uśredniając wyniki, tylko około 40% pacjentów operowanych i 35% leczonych zachowawczo deklaruje pełną zdolność do pracy.

Co nieco o aktywności zawodowej dyskopatyków

Temat ten może i nie ma ścisłego związku z fizjoterapią w dyskopatii, ale jak podchodzić kompleksowo do problemu, to kompleksowo. Jako że schorzenie to zdecydowanie obniża zdolność do pracy zawodowej, podnoszą się słuszne głosy zwracające uwagę na coraz większe koszty leczenia, a idąc dalej mnogie zasiłki chorobowe i orzeczenia o niezdolności do pracy. Z badań wynika, że według Functional – Economic Outcome Rating Scale, poziom zdolności do pracy dyskopatyków plasuje się na poziomie „zdolny do pracy, ale nie w dawnym zawodzie” (pacjenci operowani) oraz „zdolny do pracy w dawnym zawodzie, ale w niepełnym wymiarze czasu” (pacjenci leczeni zachowawczo). Oczywiście jest to pewnego rodzaju uśrednienie – wśród osób przed 40 rokiem życia większość wraca do pracy w zawodzie bez ograniczeń niezależnie od sposobu leczenia, natomiast starsi pacjenci wykazują większą chęć do przebywania na zwolnieniu.